"Είμαι αιχμάλωτος, 47 χρόνων, και είμαι τόσο αιχμάλωτος που ούτε το φανταζόμουν πριν αρχίσω να σκέφτομαι αυτό το κείμενο.
Ένα τουίτ ήταν η αφορμή. Ένα τουίτ που έγραψα με αφορμή την απληρωσιά μας εδώ στο Mega που εργάζομαι.
“Αιχμάλωτος της ιδιοκτησίας του Mega” κατέληγα και εκείνη τη στιγμή είχα την οργή του απλήρωτου και την αγωνία ενός εργαζόμενου που δουλεύει σε μια εταιρεία που βρίσκεται σε αποδρομή και δεν μπορεί κανείς να πει σε κανέναν από τους πεντακόσιους τόσους εργαζόμενους, τι ξημερώνει.
Το έγραψα αργά το βράδυ και έπεσα για ύπνο. Την άλλη μέρα κάποιοι μου μίλησαν γι' αυτό και τότε μπήκε στο μυαλό μου η “αιχμαλωσία” μου.
Πόσο αιχμάλωτος είναι ένας άντρας που δουλεύει από δεκαεννέα ετών, που έχει δύο παιδιά, που έχει δουλειά (παρά τα προβλήματα) που έχει γυναίκα που έχει (ακόμη) δουλειά.
Και για να μη μιλάω σαν τον Καίσαρα στον Αστεριξ στο τρίτο ενικό, ή σαν κομπασμένος μαλάκας, να το πω απλά: πόσο δεμένος είμαι με δεσμά που Μόνος μου ή όχι άφησα να με δέσουν;
Είμαι αιχμάλωτος της Εθνικής Τράπεζας, που έχω το στεγαστικό μου. Αποφάσισα με τη γυναίκα μου να πάρουμε σπίτι, με τα λεφτά που βγάζαμε από τις δουλειές μας, με τις πλάτες μας δηλαδή αλλά τελικά η πλάτη που έβαλε η τράπεζα οι συνθήκες την έκαναν τόσο βαριά που με έχει δέσει χειροπόδαρα και το χειρότερο: φοβάμαι ότι με δική μου ευθύνη μπορεί να έχω οδηγήσει σε μελλοντική αιχμαλωσία και τα δικά μου παιδιά.
“Πάρτε το” είπα στον ευγενικό διευθυντή, όταν πήγα να κάνω αίτηση για ρύθμιση – αφού είμαι απλήρωτος.
Τα δεσμά ούτε καν χαλάρωσαν!
Είμαι αιχμάλωτος της μάνας και του πατέρα μου, του τρόπου που μεγάλωσα. Ακόμη και αυτά που απέρριψα με τα χρόνια υπάρχουν μέσα μου, και προφανώς όσα χρόνια και ανάλυσης κι αν αντέξω οικονομικά δεν είναι εύκολο να βγουν. Μπορώ να μάθω, ή ελπίζω ότι έχω μάθει να διαχειρίζομαι το παρελθόν και τις επιβολές του στο χαρακτήρα μου, αλλά είμαι δεμένος.
Τα δεσμά μπορεί να χαλαρώνουν αλλά είναι εκεί!
Είμαι αιχμάλωτος των φόβων μου. Φόβοι που κουβαλάω από παιδί, και που απόκτησα στη διαδρομή της ζωής μου – και ίσως αποκτήσω κι άλλους. Ενσυνείδητα τώρα πιο πολύ από ο,τιδήποτε φοβάμαι για τα παιδιά μου.
Φοβάμαι μην πάθουν κάτι, φοβάμαι μην τα πληγώνω με πράξεις ή και παραλείψεις μου, φοβάμαι μήπως με απορρίψουν.
Φοβάμαι ότι δεν κάνω ό,τι πρέπει κι αυτά τα δεσμά σφίγγουν όσο τα πιτσιρικάκια μου μεγαλώνουν.
Είμαι αιχμάλωτος του εγωισμού και των ενοχών μου. Θέλω να κάνω πράγματα για να περνάω καλά και πράγματα που με ευχαριστούσαν από παιδί, και πολλές φορές αισθάνομαι ενοχές.
Ξέρω ότι δεν μπορώ να σηκώνω τα βάρη όλου του κόσμου, ούτε καν των δικών μου ανθρώπων. Άλλο να τους καταλαβαίνεις και να συμπάσχεις άλλο να σε λιώνει αυτή η έγνοια.
Έχω δικαίωμα να περνάω καλά, με τους τρόπους που επιλέγω και μου επιτρέπουν οι συνθήκες, αλλά πάλι μια αλυσίδα με βαραίνει.
Είμαι αιχμάλωτος των βιβλίων, των δίσκων και άλλων αντικειμένων που γεμίζουν το σπίτι μου. Αν και τα τελευταία χρόνια αποχωρίζομαι πιο εύκολα … να βλέπεις, ακόμη και το ρήμα “αποχωρίζομαι” δείχνει πόσο αιχμάλωτος είμαι και σε αυτόν τομέα. Έχουν δίκιο οι αναλυτές που σου λένε: Πείτε ότι σας έρχεται, μην σκέφτεστε…
Είμαι αιχμάλωτος του σώματός μου, που καθώς μεγαλώνω αλλάζει και μειώνονται οι αντοχές του. Κι αυτό το βάλε βγάλε γυαλί, είναι εκνευριστικό!
Είμαι αιχμάλωτος και μάλλον ότι το καταλαβαίνω χαλαρώνει λίγο τα δεσμά…
Ή μήπως είναι ιδέα μου;
Γιάννης Καφάτος"
Tags:
απόψεις