Γράφει ο Δρ. Διονύσιος Βενιεράτος,
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών
1) Η λέξη «παντόφλα» μοιάζει μεν ηχητικά με την «πλατφόρμα», αλλά εκφράζει συγχρόνως το υπόδημα εκείνο που ταιριάζει καλύτερα στους «επαναστάτες του καναπέ» και των καφετεριών στο κολωνάκι.
2) Ας συνεχίσουμε για λίγο με ένα ψυχογράφημα του Έλληνα «αριστερού».
Ένα σύντομο «ψυχογράφημα» του αριστερού
• Η Αριστερά παγκοσμίως γεννήθηκε ως συλλογική απάντηση – ανάχωμα των απανταχού καταπιεσμένων και οικονομικώς υποδουλωμένων (αγροτών, εργατών κλπ) κατά τον 19ο αιώνα. Ιστορικά λοιπόν το κυρίαρχο σύνθημά τους ήταν το «όχι στην καταπίεση, όχι στην αδικία, όχι στην εξαθλίωση, όχι στην έλλειψη προοπτικής, ναι στα δικαιώματα». Τότε είχαν πράγματι μόνο «καθήκοντα» που τους επέβαλαν οι οικονομικώς και πολιτικώς ισχυροί και καθόλου δικαιώματα.
Τώρα που τα πράγματα έχουν αλλάξει, με αγώνες τόσο των αριστερών, όσο και των φιλελευθέρων και των σοσιαλδημοκρατών, οι αριστεροί έχουν μείνει προσκολλημένοι στα αρχικά τους πρότυπα. Για το λόγο αυτό δεν μιλούν ποτέ για «καθήκοντα» παρά μόνο σε ό,τι αφορά το «κομματικό καθήκον». Τυπικό παράδειγμα ο κ. Τσίπρας. Έβαλε τη χώρα σε θανάσιμο κίνδυνο για να μη χαλάσει η μαγιονέζα του κόμματος (η οποία και θα χαλάσει, έτσι βλακωδώς όπως το χειρίστηκε).
Η ακραία εκφυλισμένη εκδοχή της «αριστεράς» των «δικαιωμάτων» είναι η …Αρχή :
«να δουλεύουμε όσο γίνεται λιγότερο και με περισσότερη εξασφάλιση και να αμειβόμαστε όσο γίνεται περισσότερο και με οποιοδήποτε κόστος για την κοινωνία».
Τυπικό παράδειγμα του «ιδανικού» αυτού είναι ο αργόμισθος δημόσιος υπάλληλος και ο καλοπληρωμένος πρόωρος συνταξιούχος. Οι «αριστεροί» της κατηγορίας αυτής έχουν τόσο πολύ πολωθεί σ’ αυτή τους την επιλογή που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η ανισότητα ανάμεσα σ’ αυτήν την κατηγορία προστατευομένων τους και των ανέργων (με μηδέν εισόδημα) του ιδιωτικού τομέα.
Έτσι ξεχνούν με περισσή ευκολία ένα βασικό και διαχρονικό αίτημα της (πραγματικής) Αριστεράς για Ισότητα και Κοινωνική Δικαιοσύνη.
• Ένα άλλο ζήτημα είναι οι «Αριστεροί των «καλών» αστικών οικογενειών». Τα άτομα αυτά βλέπουν την ανισότητα και αδικία γύρω τους και κατακλύζονται από τύψεις, τις οποίες καθησυχάζουν ως εξής: «Κρατάω όσα έχω ως αστός (περιουσία εισόδημα κλπ.), δεν δίνω τίποτα στους αδύναμους, που κατά τα άλλα συμπονώ, αλλά υπόσχομαι (στον εαυτό μου κυρίως) να κάνω ό,τι μπορώ για να «αλλάξουν τα πράγματα επ’ ωφελεία τους» μέσω της ένταξής μου σε ένα αριστερό πολιτικό φορέα».
• Ωστόσο, ακόμη και τώρα που τους δόθηκε η ευκαιρία να αλλάξουν τα πράγματα, το μόνο που έκαναν είναι ο αγώνας υπέρ των «δικαιωμάτων» των βολεμένων του πελατειακού κράτους, το οποίο σημειωτέον είχαν κτίσει οι μη-αριστεροί προκάτοχοί τους.
• Η Αριστερά (όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως) δεν έχει στην ουσία κανένα πολιτικό πρόταγμα και κανένα «τελικό» κοινωνικό Όραμα πέραν του «Όχι στην αδικία… και όχι στον αστικό τρόπο ζωής και παραγωγής, όχι στην αστική ιδεολογία». Κάπως έτσι πρέπει να βλέπει κανείς τα κείμενά τους για να καταλάβει το (όποιο) «πνεύμα» τους. Και μιλάμε τώρα για τους «ιδεολόγους» της «αριστεράς». Γιατί κάποιοι άλλοι, λιγότερο ιδεολόγοι «διανθίζουν» τα «επιχειρήματα_του_όχι» με βρισιές και συκοφαντίες.
3) Το «πραξικόπημα» (!)
Κάπως έτσι χαρακτηρίζουν τις άοκνες προσπάθειες των ευρωπαίων εταίρων να βοηθήσουν τη χώρα, ζητώντας ως στοιχειωδώς απαιτούμενο αντάλλαγμα κάποιες δεσμεύσεις από μέρους μας, για να μην πάνε χαμένα στις τσέπες των «βολεμένων» του ελληνικού κοινωνικο-οικονομικού «συστήματος» τα χρήματα των δικών τους ευρωπαίων πολιτών.
Και είναι «πραξικόπημα» γιατί οι απαιτήσεις τους αυτές έρχονται σε σύγκρουση με τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, του τύπου «βάζουμε τέλος στη λιτότητα» (ωραίο τέλος στη λιτότητα αλήθεια…) και «αποκαθιστούμε τις αδικίες» (απολύσεις κάποιων βολεμένων – κάποιες από αυτές ίσως να ήσαν άδικες)
Λησμονούν ωστόσο ότι έφθασαν στην εξουσία με εξαγγελίες που διαψεύσθηκαν με πάταγο (Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης – Τέλος στα μνημόνια κλπ) και κάνοντας χρήση μιας αδυναμίας του ισχύοντος συντάγματος (τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας), που θα μπορούσε κανείς άνετα να χαρακτηρίσει «οιονεί συνταγματικό πραξικόπημα».
Καταχρώνται αναίσχυντα τον όρο «πραξικόπημα» όταν με ένα τέτοιο εγκαταστάθηκε στη χώρα μας η απριλιανή χούντα των συνταγματαρχών (με πολλούς αριστερούς ως θύματα) και η προδοσία της Κύπρου (σαν σήμερα 15 Ιουλίου του 1974).
{ Πραξικόπημα, ή Κίνημα καλείται η βίαια και αιφνιδιαστική συνωμοτική πράξη που έχει σκοπό τη μεταβολή του πολιτεύματος προς όφελος της πολιτικής και στρατιωτικής κάστας μιας χώρας. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι τα πραξικοπήματα έχουν σκοπό την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος και τον περιορισμό των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών. Διακρίνεται σε πολιτικό ή στρατιωτικό, ενώ υπάρχει και ο όρος συνταγματικό πραξικόπημα. Πρόκειται για έννοια που έρχεται σε αντίθεση με την επανάσταση, η οποία προέρχεται από καταπιεζόμενες ομάδες πολιτών και αποσκοπεί στην επέκταση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους. } (βλ. Wikipedia)
Αλλά, εδώ θίγονται τα Ιερά και τα Όσια των «Αριστερών της Παντόφλας», για γλωσσικές καταχρήσεις θα μιλάμε τώρα;
Υ.Γ. 1 Ούτε την βουλευτική έδρα εγκαταλείπουμε με πρόσχημα ότι «εμείς υπερασπιζόμαστε τις αρχές του κόμματος».
Δεν είμαστε τίποτα κορόϊδα, όπως θα έλεγε και ο Μάνος Βουλαρίνος…
Υ.Γ. 2 Για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα θα μιλήσουμε διεξοδικότερα μιαν άλλη φορά. Τώρα τον στηρίζουμε στον αγώνα που κάνει να σώσει την Ελλάδα, μιας και απέτυχε οικτρά να περισώσει την (ανύπαρκτη) ενότητα του κόμματός του.
Αν είχε προκηρύξει Δημοψήφισμα με δύο ερωτήματα, το δεύτερο των οποίων θα ήταν «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο Ευρώ» ή αν απλά είχε παραμείνει αμέτοχος χωρίς να υπόσχεται «συμφωνία σε 48 ώρες», θα είχε πιθανότατα βγει το ΝΑΙ και θα είχαν κλείσει μια και καλή τα στόματα της «αριστερής» πλατφόρμας - παντόφλας, που τώρα του επιτίθεται ανενδοίαστα (γιατί είναι και αχάριστοι!)
Του ευχόμαστε καλή δύναμη έως το τέλος, καλά ξεμπερδέματα και να …χαίρεται τους «συντρόφους» του.
Υ.Γ. 3 Η «πρόταση» της Αριστερής Παντόφλας να κάνουν ντου στην Τράπεζα της Ελλάδος ή/και στο Νομισματοκοπείο «για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και να …στηριχθεί το νέο εθνικό νόμισμα (!)», αυτό μάλιστα: ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ!
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500012556
<-- Κάνοντας Like στη σελίδα μας στο Facebook ενημερώνεστε άμεσα για τα νέα άρθρα
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών
2) Ας συνεχίσουμε για λίγο με ένα ψυχογράφημα του Έλληνα «αριστερού».
Ένα σύντομο «ψυχογράφημα» του αριστερού
• Η Αριστερά παγκοσμίως γεννήθηκε ως συλλογική απάντηση – ανάχωμα των απανταχού καταπιεσμένων και οικονομικώς υποδουλωμένων (αγροτών, εργατών κλπ) κατά τον 19ο αιώνα. Ιστορικά λοιπόν το κυρίαρχο σύνθημά τους ήταν το «όχι στην καταπίεση, όχι στην αδικία, όχι στην εξαθλίωση, όχι στην έλλειψη προοπτικής, ναι στα δικαιώματα». Τότε είχαν πράγματι μόνο «καθήκοντα» που τους επέβαλαν οι οικονομικώς και πολιτικώς ισχυροί και καθόλου δικαιώματα.
Τώρα που τα πράγματα έχουν αλλάξει, με αγώνες τόσο των αριστερών, όσο και των φιλελευθέρων και των σοσιαλδημοκρατών, οι αριστεροί έχουν μείνει προσκολλημένοι στα αρχικά τους πρότυπα. Για το λόγο αυτό δεν μιλούν ποτέ για «καθήκοντα» παρά μόνο σε ό,τι αφορά το «κομματικό καθήκον». Τυπικό παράδειγμα ο κ. Τσίπρας. Έβαλε τη χώρα σε θανάσιμο κίνδυνο για να μη χαλάσει η μαγιονέζα του κόμματος (η οποία και θα χαλάσει, έτσι βλακωδώς όπως το χειρίστηκε).
Η ακραία εκφυλισμένη εκδοχή της «αριστεράς» των «δικαιωμάτων» είναι η …Αρχή :
«να δουλεύουμε όσο γίνεται λιγότερο και με περισσότερη εξασφάλιση και να αμειβόμαστε όσο γίνεται περισσότερο και με οποιοδήποτε κόστος για την κοινωνία».
Τυπικό παράδειγμα του «ιδανικού» αυτού είναι ο αργόμισθος δημόσιος υπάλληλος και ο καλοπληρωμένος πρόωρος συνταξιούχος. Οι «αριστεροί» της κατηγορίας αυτής έχουν τόσο πολύ πολωθεί σ’ αυτή τους την επιλογή που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου η ανισότητα ανάμεσα σ’ αυτήν την κατηγορία προστατευομένων τους και των ανέργων (με μηδέν εισόδημα) του ιδιωτικού τομέα.
Έτσι ξεχνούν με περισσή ευκολία ένα βασικό και διαχρονικό αίτημα της (πραγματικής) Αριστεράς για Ισότητα και Κοινωνική Δικαιοσύνη.
• Ένα άλλο ζήτημα είναι οι «Αριστεροί των «καλών» αστικών οικογενειών». Τα άτομα αυτά βλέπουν την ανισότητα και αδικία γύρω τους και κατακλύζονται από τύψεις, τις οποίες καθησυχάζουν ως εξής: «Κρατάω όσα έχω ως αστός (περιουσία εισόδημα κλπ.), δεν δίνω τίποτα στους αδύναμους, που κατά τα άλλα συμπονώ, αλλά υπόσχομαι (στον εαυτό μου κυρίως) να κάνω ό,τι μπορώ για να «αλλάξουν τα πράγματα επ’ ωφελεία τους» μέσω της ένταξής μου σε ένα αριστερό πολιτικό φορέα».
• Ωστόσο, ακόμη και τώρα που τους δόθηκε η ευκαιρία να αλλάξουν τα πράγματα, το μόνο που έκαναν είναι ο αγώνας υπέρ των «δικαιωμάτων» των βολεμένων του πελατειακού κράτους, το οποίο σημειωτέον είχαν κτίσει οι μη-αριστεροί προκάτοχοί τους.
• Η Αριστερά (όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως) δεν έχει στην ουσία κανένα πολιτικό πρόταγμα και κανένα «τελικό» κοινωνικό Όραμα πέραν του «Όχι στην αδικία… και όχι στον αστικό τρόπο ζωής και παραγωγής, όχι στην αστική ιδεολογία». Κάπως έτσι πρέπει να βλέπει κανείς τα κείμενά τους για να καταλάβει το (όποιο) «πνεύμα» τους. Και μιλάμε τώρα για τους «ιδεολόγους» της «αριστεράς». Γιατί κάποιοι άλλοι, λιγότερο ιδεολόγοι «διανθίζουν» τα «επιχειρήματα_του_όχι» με βρισιές και συκοφαντίες.
3) Το «πραξικόπημα» (!)
Κάπως έτσι χαρακτηρίζουν τις άοκνες προσπάθειες των ευρωπαίων εταίρων να βοηθήσουν τη χώρα, ζητώντας ως στοιχειωδώς απαιτούμενο αντάλλαγμα κάποιες δεσμεύσεις από μέρους μας, για να μην πάνε χαμένα στις τσέπες των «βολεμένων» του ελληνικού κοινωνικο-οικονομικού «συστήματος» τα χρήματα των δικών τους ευρωπαίων πολιτών.
Και είναι «πραξικόπημα» γιατί οι απαιτήσεις τους αυτές έρχονται σε σύγκρουση με τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, του τύπου «βάζουμε τέλος στη λιτότητα» (ωραίο τέλος στη λιτότητα αλήθεια…) και «αποκαθιστούμε τις αδικίες» (απολύσεις κάποιων βολεμένων – κάποιες από αυτές ίσως να ήσαν άδικες)
Λησμονούν ωστόσο ότι έφθασαν στην εξουσία με εξαγγελίες που διαψεύσθηκαν με πάταγο (Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης – Τέλος στα μνημόνια κλπ) και κάνοντας χρήση μιας αδυναμίας του ισχύοντος συντάγματος (τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας), που θα μπορούσε κανείς άνετα να χαρακτηρίσει «οιονεί συνταγματικό πραξικόπημα».
Καταχρώνται αναίσχυντα τον όρο «πραξικόπημα» όταν με ένα τέτοιο εγκαταστάθηκε στη χώρα μας η απριλιανή χούντα των συνταγματαρχών (με πολλούς αριστερούς ως θύματα) και η προδοσία της Κύπρου (σαν σήμερα 15 Ιουλίου του 1974).
{ Πραξικόπημα, ή Κίνημα καλείται η βίαια και αιφνιδιαστική συνωμοτική πράξη που έχει σκοπό τη μεταβολή του πολιτεύματος προς όφελος της πολιτικής και στρατιωτικής κάστας μιας χώρας. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι τα πραξικοπήματα έχουν σκοπό την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος και τον περιορισμό των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών. Διακρίνεται σε πολιτικό ή στρατιωτικό, ενώ υπάρχει και ο όρος συνταγματικό πραξικόπημα. Πρόκειται για έννοια που έρχεται σε αντίθεση με την επανάσταση, η οποία προέρχεται από καταπιεζόμενες ομάδες πολιτών και αποσκοπεί στην επέκταση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους. } (βλ. Wikipedia)
Αλλά, εδώ θίγονται τα Ιερά και τα Όσια των «Αριστερών της Παντόφλας», για γλωσσικές καταχρήσεις θα μιλάμε τώρα;
Υ.Γ. 1 Ούτε την βουλευτική έδρα εγκαταλείπουμε με πρόσχημα ότι «εμείς υπερασπιζόμαστε τις αρχές του κόμματος».
Δεν είμαστε τίποτα κορόϊδα, όπως θα έλεγε και ο Μάνος Βουλαρίνος…
Υ.Γ. 2 Για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα θα μιλήσουμε διεξοδικότερα μιαν άλλη φορά. Τώρα τον στηρίζουμε στον αγώνα που κάνει να σώσει την Ελλάδα, μιας και απέτυχε οικτρά να περισώσει την (ανύπαρκτη) ενότητα του κόμματός του.
Αν είχε προκηρύξει Δημοψήφισμα με δύο ερωτήματα, το δεύτερο των οποίων θα ήταν «ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο Ευρώ» ή αν απλά είχε παραμείνει αμέτοχος χωρίς να υπόσχεται «συμφωνία σε 48 ώρες», θα είχε πιθανότατα βγει το ΝΑΙ και θα είχαν κλείσει μια και καλή τα στόματα της «αριστερής» πλατφόρμας - παντόφλας, που τώρα του επιτίθεται ανενδοίαστα (γιατί είναι και αχάριστοι!)
Του ευχόμαστε καλή δύναμη έως το τέλος, καλά ξεμπερδέματα και να …χαίρεται τους «συντρόφους» του.
Υ.Γ. 3 Η «πρόταση» της Αριστερής Παντόφλας να κάνουν ντου στην Τράπεζα της Ελλάδος ή/και στο Νομισματοκοπείο «για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και να …στηριχθεί το νέο εθνικό νόμισμα (!)», αυτό μάλιστα: ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ!
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500012556
Tags:
απόψεις