Γράφει ο Δρ. Διονύσιος Βενιεράτος,
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Μία από τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης αφορά τις περιβόητες «ομαδικές απολύσεις» εργαζομένων, είτε από τον ιδιωτικό, είτε από το δημόσιο τομέα.
Πριν προβούμε σε οποιοδήποτε σχόλιο, πρέπει να θυμηθούμε τι ακριβώς ισχύει στη Ευρώπη βάσει συγκεκριμένης «κοινοτικής οδηγίας» (98/59/EC της 20ης Ιουλίου 1998), που έχει προκύψει από απόφαση του Συμβουλίου (Υπουργών, εν προκειμένω του Eurogroup).
europa.eu/youreurope/business/staff/redundancy/index_el.htm
eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:31998L0059:EN:HTML
Πράγματι λοιπόν στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν θεσπιστεί όρια για τις ομαδικές απολύσεις εργαζομένων, που όμως αφορούν προφανώς καταστάσεις ομαλότητας και όχι κρίσης ή χρεοκοπίας μιας χώρας – μέλους.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει ένα «εύλογο» επιχείρημα κατά των ομαδικών απολύσεων. Δηλαδή ότι δεν μπορεί να θεσπιστούν στην Ελλάδα διαφορετικοί κανόνες από ό,τι ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί «είμαστε ισότιμο μέλος και όχι Μπανανία…»
Εδώ έχουμε να κάνουμε κάποια σχόλια:
1) Το αν είμαστε «ισότιμο μέλος» ή «Μπανανία» προκύπτει από τα πραγματικά γεγονότα. Και η πραγματικότητα μας λέει το εξής απλό:
Είμαστε μία πολύ προνομιούχος χώρα από άποψη φυσικών – και ανθρώπινων – πόρων, αλλά έχουμε βρεθεί στη γνωστή σε όλους κατάσταση, λόγω κακοδιαχείρισης, σπατάλης, κλεψιάς, υποκρισίας, απάτης (τόσο από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν, όσο και από πολλούς πολίτες που λειτούργησαν «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν») και μιας γενικότερης παραβατικότητας και παραβίασης των (ήδη κακών, ανεπαρκών, «φωτογραφικών» και προχειροφτιαγμένων) νόμων και λοιπών διατάξεων.
Η χώρα μας έχει καταντήσει μια «καρικατούρα» ευρωπαϊκής χώρας, ένα παράδειγμα προς αποφυγήν για ένα διαρκές πρόβλημα για όλους τους ευρωπαίους εταίρους.
Το κατά πόσο λοιπόν δικαιούμαστε να έχουμε ίση μεταχείριση με όλους τους άλλους, είναι συζητήσιμο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη και μόνο το γεγονός ότι δεν μας έχουν πετάξει έξω με τις κλωτσιές από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και ότι μας δανείζουν με ευνοϊκούς όρους για να μην καταστραφούμε τελείως, θα έπρεπε να μας αρκεί.
2) Μία απόλυση υπαλλήλου – πολύ περισσότερο μια απόλυση πολλών υπαλλήλων – είναι πολύ επιζήμια για τον εργοδότη, γιατί πρέπει ο ίδιος να καταβάλει σ’ αυτόν την αποζημίωση που ορίζει ο νόμος.
Το να φτάσει λοιπόν στο σημείο να επιδιώκει ομαδικές απολύσεις σημαίνει ότι έχει φτάσει στα όριά του και ότι αυτό είναι η μοναδική διέξοδος ώστε να μην κλείσει εντελώς την επιχείρησή του.
Λογικά, όταν μια επιχείρηση έχει χάσει το 50% του τζίρου της, είναι λογικό να μη χρειάζεται πλέον ένα αντίστοιχο ποσοστό των υπαλλήλων της.
Η ομαδική λοιπόν απόλυση είναι στην περίπτωση αυτή το «μη χείρον» καθόσον το «χείριστον» είναι να κλείσει η επιχείρηση.
3) Όλα αυτά τα χρόνια που ίσχυαν οι περιορισμοί στις ομαδικές απολύσεις, τι όφελος είχαμε από την άποψη προστασίας της εργασίας;
Μήπως οι περιορισμοί αυτοί εμπόδισαν την έκρηξη της ανεργίας, με τους 750000 νέους ανέργους του ιδιωτικού τομέα;
Η «προστασία» των εργαζομένων στην Ελλάδα μοιάζει με την …προστασία των δασών. Όσο περισσότερους περιορισμούς βάζουμε, τόσο περισσότερο καίγονται τα δάση, όπως «καίγονται» και οι επιχειρήσεις και κατά συνέπεια οι θέσεις εργασίας.
Κατά συνέπεια, ΕΜΕΙΣ θα έπρεπε να ζητήσουμε εξαίρεση από την ντιρεκτίβα και να επιτρέπουμε (υπό όρους) τις ομαδικές απολύσεις και όχι να την ζητούν οι Ευρωπαίοι και εμείς να αντιδρούμε τόσο απόλυτα και κατηγορηματικά.
Και οι όροι είναι απλοί: Αν αποδείξει ο επιχειρηματίας ότι ο τζίρος του έπεσε κατά ένα ποσοστό, μέσα στον τελευταίο χρόνο, να του επιτραπεί η απόλυση ενός ποσοστού εργαζομένων, ή η μετατροπή των συμβάσεών τους σε σχέση εργασίας μερικής απασχολήσεως. Με αντίστοιχη διευκόλυνσή του ώστε να τους καταβάλει τις νόμιμες αποζημιώσεις φυσικά.
Από την άλλη μεριά, αν το κράτος θέλει να παραστήσει τον «καλό προστάτη των ανέργων και των κοινωνικώς αδυνάμων γενικώς», μπορεί με πολλούς τρόπους να τους βοηθήσει, πράγμα, το οποίο δεν κάνει τώρα σε επαρκή και κοινωνικώς ανεκτό βαθμό.
Και καλό θα ήταν επίσης να γίνει κάποτε προστάτης και των ίδιων των επιχειρηματιών, αντί να τους πλήττει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, μέχρι του σημείου να τους καταστήσει και εκείνους ανέργους και όμοιους με τους μέχρι προ τινος υπαλλήλους τους.
Γενικότερο συμπέρασμα: Ας επιδιώξουμε το ταχύτερο να γίνουμε μέσω «μεταρρυθμίσεων» - που στην πράξη αντιστοιχούν στην προσπάθεια να μοιάσουμε επιτέλους με ευρωπαϊκή χώρα – και μετά να ζητάμε ίσες μεταχειρίσεις.
Η ίση μεταχείριση των Ανίσων, αποτελεί την πιο κραυγαλέα «Άνιση μεταχείριση».
<-- Κάνοντας Like στη σελίδα μας στο Facebook ενημερώνεστε άμεσα για τα νέα άρθρα
Αναπληρωτής Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Μία από τις «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης αφορά τις περιβόητες «ομαδικές απολύσεις» εργαζομένων, είτε από τον ιδιωτικό, είτε από το δημόσιο τομέα.
Πριν προβούμε σε οποιοδήποτε σχόλιο, πρέπει να θυμηθούμε τι ακριβώς ισχύει στη Ευρώπη βάσει συγκεκριμένης «κοινοτικής οδηγίας» (98/59/EC της 20ης Ιουλίου 1998), που έχει προκύψει από απόφαση του Συμβουλίου (Υπουργών, εν προκειμένω του Eurogroup).
europa.eu/youreurope/business/staff/redundancy/index_el.htm
eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:31998L0059:EN:HTML
Πράγματι λοιπόν στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν θεσπιστεί όρια για τις ομαδικές απολύσεις εργαζομένων, που όμως αφορούν προφανώς καταστάσεις ομαλότητας και όχι κρίσης ή χρεοκοπίας μιας χώρας – μέλους. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ένα «εύλογο» επιχείρημα κατά των ομαδικών απολύσεων. Δηλαδή ότι δεν μπορεί να θεσπιστούν στην Ελλάδα διαφορετικοί κανόνες από ό,τι ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί «είμαστε ισότιμο μέλος και όχι Μπανανία…»
Εδώ έχουμε να κάνουμε κάποια σχόλια:
1) Το αν είμαστε «ισότιμο μέλος» ή «Μπανανία» προκύπτει από τα πραγματικά γεγονότα. Και η πραγματικότητα μας λέει το εξής απλό:
Είμαστε μία πολύ προνομιούχος χώρα από άποψη φυσικών – και ανθρώπινων – πόρων, αλλά έχουμε βρεθεί στη γνωστή σε όλους κατάσταση, λόγω κακοδιαχείρισης, σπατάλης, κλεψιάς, υποκρισίας, απάτης (τόσο από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν, όσο και από πολλούς πολίτες που λειτούργησαν «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν») και μιας γενικότερης παραβατικότητας και παραβίασης των (ήδη κακών, ανεπαρκών, «φωτογραφικών» και προχειροφτιαγμένων) νόμων και λοιπών διατάξεων.
Η χώρα μας έχει καταντήσει μια «καρικατούρα» ευρωπαϊκής χώρας, ένα παράδειγμα προς αποφυγήν για ένα διαρκές πρόβλημα για όλους τους ευρωπαίους εταίρους.
Το κατά πόσο λοιπόν δικαιούμαστε να έχουμε ίση μεταχείριση με όλους τους άλλους, είναι συζητήσιμο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη και μόνο το γεγονός ότι δεν μας έχουν πετάξει έξω με τις κλωτσιές από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και ότι μας δανείζουν με ευνοϊκούς όρους για να μην καταστραφούμε τελείως, θα έπρεπε να μας αρκεί.
2) Μία απόλυση υπαλλήλου – πολύ περισσότερο μια απόλυση πολλών υπαλλήλων – είναι πολύ επιζήμια για τον εργοδότη, γιατί πρέπει ο ίδιος να καταβάλει σ’ αυτόν την αποζημίωση που ορίζει ο νόμος.
Το να φτάσει λοιπόν στο σημείο να επιδιώκει ομαδικές απολύσεις σημαίνει ότι έχει φτάσει στα όριά του και ότι αυτό είναι η μοναδική διέξοδος ώστε να μην κλείσει εντελώς την επιχείρησή του.
Λογικά, όταν μια επιχείρηση έχει χάσει το 50% του τζίρου της, είναι λογικό να μη χρειάζεται πλέον ένα αντίστοιχο ποσοστό των υπαλλήλων της.
Η ομαδική λοιπόν απόλυση είναι στην περίπτωση αυτή το «μη χείρον» καθόσον το «χείριστον» είναι να κλείσει η επιχείρηση.
3) Όλα αυτά τα χρόνια που ίσχυαν οι περιορισμοί στις ομαδικές απολύσεις, τι όφελος είχαμε από την άποψη προστασίας της εργασίας;
Μήπως οι περιορισμοί αυτοί εμπόδισαν την έκρηξη της ανεργίας, με τους 750000 νέους ανέργους του ιδιωτικού τομέα;
Η «προστασία» των εργαζομένων στην Ελλάδα μοιάζει με την …προστασία των δασών. Όσο περισσότερους περιορισμούς βάζουμε, τόσο περισσότερο καίγονται τα δάση, όπως «καίγονται» και οι επιχειρήσεις και κατά συνέπεια οι θέσεις εργασίας.
Κατά συνέπεια, ΕΜΕΙΣ θα έπρεπε να ζητήσουμε εξαίρεση από την ντιρεκτίβα και να επιτρέπουμε (υπό όρους) τις ομαδικές απολύσεις και όχι να την ζητούν οι Ευρωπαίοι και εμείς να αντιδρούμε τόσο απόλυτα και κατηγορηματικά.
Και οι όροι είναι απλοί: Αν αποδείξει ο επιχειρηματίας ότι ο τζίρος του έπεσε κατά ένα ποσοστό, μέσα στον τελευταίο χρόνο, να του επιτραπεί η απόλυση ενός ποσοστού εργαζομένων, ή η μετατροπή των συμβάσεών τους σε σχέση εργασίας μερικής απασχολήσεως. Με αντίστοιχη διευκόλυνσή του ώστε να τους καταβάλει τις νόμιμες αποζημιώσεις φυσικά.
Από την άλλη μεριά, αν το κράτος θέλει να παραστήσει τον «καλό προστάτη των ανέργων και των κοινωνικώς αδυνάμων γενικώς», μπορεί με πολλούς τρόπους να τους βοηθήσει, πράγμα, το οποίο δεν κάνει τώρα σε επαρκή και κοινωνικώς ανεκτό βαθμό.
Και καλό θα ήταν επίσης να γίνει κάποτε προστάτης και των ίδιων των επιχειρηματιών, αντί να τους πλήττει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, μέχρι του σημείου να τους καταστήσει και εκείνους ανέργους και όμοιους με τους μέχρι προ τινος υπαλλήλους τους.
Γενικότερο συμπέρασμα: Ας επιδιώξουμε το ταχύτερο να γίνουμε μέσω «μεταρρυθμίσεων» - που στην πράξη αντιστοιχούν στην προσπάθεια να μοιάσουμε επιτέλους με ευρωπαϊκή χώρα – και μετά να ζητάμε ίσες μεταχειρίσεις.
Η ίση μεταχείριση των Ανίσων, αποτελεί την πιο κραυγαλέα «Άνιση μεταχείριση».
Tags:
απόψεις